ท่านธมมวิตกโกได้ชื่อว่าเป็นคนพูดตรงอย่างยิ่ง เวลาท่านว่ากล่าวสั่งสอนใด ๆ จะไม่มีการอ้อมค้อมวกวน จะพูดอะไรท่านก็พูดออกมาตรง ๆ อย่างที่ท่านเองก็เคยกล่าวอยู่เสมอ ๆ ว่า

          “อาตมาคนวันเสาร์ พูดอะไรพูดตรง ๆ เป็นคนขวานผ่าซาก ขี้ก็บอกว่าขี้ พูดอย่างอื่นไม่เป็น…”

          ฉะนั้นเวลาท่านเทศนาว่ากล่าวสั่งสอนใครแล้ว ท่านว่าเอาเจ็บ แรง ล้วนแต่แทงใจดำ ไม่มีการเกรงใจไว้หน้าใครผู้ใดทั้งนั้น

          คนที่ไม่เคยทราบอัธยาศัยท่านมาก่อน พอโดนท่านดุหรือเอ็ดเข้า จึงมักจะกลัวลนลาน และรีบเผ่นหมดไม่อาจอยู่รอหน้าต่อไปได้

          การที่ท่านว่ากล่าวใคร ๆ นั้น แม้จะเจ็บแรงอย่างใด ก็ล้วนเป็นไปด้วยความหวังดีมีเมตตาเป็นที่ตั้ง เพื่อให้จดจำไปนาน ๆ

          คนที่ทราบอัธยาศัยท่านดี เล่าว่าอยากจะขอให้ท่านทำสิ่งใดแล้ว แม้จะถูกท่านดุด่าว่ากล่าวเจ็บ ๆ อย่างใด ก็ให้ทนไป และใช้วิธีหน้าทน “ตื๊อ” อยู่อย่างนั้น จะได้รับความสำเร็จสมปรารถนาแทบทุกครั้งไป

          เช่นคราวหนึ่ง มีผู้เอาข้าวตอกพระร่วงมาเจียระไนเป็นพระพุทธรูปองค์เล็ก ๆ 2 องค์ กับพระเครื่องเนื้อนวโลหะสร้างใหม่ 2-3 องค์ มาถวายขอให้ท่านอธิษฐานจิตและแผ่เมตตาให้เป็นการส่วนตัว ภายหลังที่ท่านสวดมนต์ทำวัตรเย็นเสร็จแล้ว ก็ถูกท่านต่อเอาอย่างไม่ไว้หน้า เป็นเวลาช้านานถึงราว 1 ชั่วโมง จนคิดว่าจะไม่สมปรารถนาเสียแล้วในครั้งนี้

          แต่แล้วพอท่านหยุดว่ากล่าวสั่งสอน และท่านหันไปกราบพระประธานในพระอุโบสถ เพื่อจะกลับกุฏิเสร็จแล้ว ท่านก็กลับนั่งลงใหม่แล้วเรียกให้เอาพระเครื่องเหล่านั้นไปถวายท่าน อย่างเสียไม่ได้ว่า

          “เอา-เอามา !”

          จากนั้นท่านก็อธิษฐานจิตและแผ่เมตตาให้สมหวังที่ได้ตั้งใจไว้กลับจากวัดออกมาด้วยความปลื้มปีติไปหลายวัน

          ฉะนั้นคนที่ทราบอัธยาศัยท่านดี แม้จะถูกท่านดุว่าเจ็บ ๆ อย่างใด ก็จะทนสู้หน้าอยู่กับท่านให้ท่านว่ากล่าวอยู่อย่างนั้น จนพอแรงแล้วท่านก็จะแสดงความเมตตาออกมาให้เป็นที่ปลาบปลื้มสบายใจสมหวังแทบทุกคราวไป

          ขอกลับมากล่าวถึงความปากจัดว่ากล่าวใคร ๆ อย่างไม่เกรงใจ ตามที่ท่านได้เคยสำแดงให้ปรากฏมาสัก 2-3 ราย

          สุภาพสตรีฐานะดีคนหนึ่ง พาหลานสาวซึ่งไปเรียนวิชาเสริมสวยจากต่างประเทศ เพิ่งกลับมาถึงเมืองไทยได้ไม่กี่วัน ไปกราบท่านเพื่อขอพร ผลก็ปรากฏว่าถูกท่านว่ากล่าว จนแทบแทรกแผ่นดินหนี !

          “วิชาโกหลอกลวง!” ท่านเอ่ยขึ้น “ธรรมดาร่างกายก็ต้องแก่ไปตามวัย นี่กลับไปนั่งตกนั่งแต่งให้สวยงามขึ้นมาอีก เหลวไหวไม่ได้เรื่อง!”

          ทำเอาสุภาพสตรีผู้นั้นและหลานสาวซึ่งกำลังเบิกบานสำราญใจด้วยคิดว่าการที่ได้ไปร่ำเรียนวิชาเสริมสวยจนถึงเมืองนอกเมืองนามานั้น เป็นของโก้ของดีน่าภูมิใจ ต้องหน้าสลดไปทันที

          คราวหนึ่ง ข้าราชการตำแหน่งค่อนข้างจะอาวุโสคนหนึ่ง คงจะเพิ่งกลับจากเที่ยวโสเภณีมาใหม่ ๆ หรืออย่างไรก็ไม่ทราบ เข้าไปกราบนมัสการท่านเพื่อให้ขอช่วยแนะแนวทางการนั่งวิปัสสนากัมมัฏฐานให้ ก็ปรากฏว่าถูกเอ็ดเอาอย่างไม่ไว้หน้าเหมือนกัน

          “คุณไปเที่ยวกะหรี่มาหรือเปล่านี่?” ท่านเอ่ยถามขึ้น ทำเอาท่านผู้นั้นนิ่งงัน แล้วท่านก็สำทับต่อไปอีกว่า

          “แล้วคุณจะมานั่งกัมมัฏฐานได้เรื่องยังไง!”

          อีกคราวหนึ่งพระบวชใหม่ในวัดเทพศิรินทร์รูปหนึ่ง ผู้มีโยมบิดา-มารดาฐานะดี เรียนหนังสือไม่เก่ง พื้นฐานความรู้แย่มาก เข้ามหาวิทยาลัยเมืองไทยไม่ได้ จึงตั้งใจจะไปเรียนนอก เอาเรื่องมาบอกกล่าวท่าน

          พอท่านซักไซร้ไล่เลียงถึงพื้นฐานความรู้พอสมควรแล้ว ท่านก็ให้ข้อคิดว่า

          “โอ! รากของคุณไม่มี คุณนี่ไม่มีรากแก้ว มีแต่รากฝอย อย่าไปเรียนเลย…..”

          แล้วท่านก็กล่าวในที่สุดว่า “ถ้าคุณไป จะผลาญเงินพ่อแม่เปล่า ๆ” ทำเอาพระรูปนั้นนั่งงงคอตกไปเลย

......................................